فدک سرزمینى آباد و حاصل خیزى بود که در نزدیکى «خیبر» قرار داشت، این سرزمین، پس از دژهاى خیبر، نقطه اتکا یهودیان حجاز به شمار مى رفت. پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله وسلم) براى پایان دادن به سلطه یهودیان در این سرزمین، سفیرى به نام «محیط» پیش سران فدک فرستاد. آن ها صلح و تسلیم را بر جنگ ترجیح دادند و موافقت کردند نیمى از حاصل را هر سال در اختیار پیامبر اکرم قرار دهند و بر ضد مسلمانان توطئه نکنند و حکومت اسلام در برابر این مبلغ امنیت منطقه آن ها را تأمین نماید.

سرزمین هایى که بدون جنگ و خونریزى به دست مسلمانان مى افتاد ، مربوط به شخص پیامبر و امام پس از وى بود  و آنان مى توانند آن را اجاره دهند یا نیازمندى هاى مشروع نزدیکان خود را به شکل آبرومندى برطرف سازد.

روى این اساس پیامبر اکرم «فدک» را به دختر گرامى خود حضرت زهرا بخشید. بنابراین سرزمین فدک، از اموال شخصی حضرت زهرا سلام الله علیها به حساب می آمد. اما وقتی حضرت به خلیفه وقت مراجعت کرد و فدک را مطالبه کرد، ابوبکر گفت: من از پیامبر شنیدم که فرمود: نحن معاشرالانبیاء لانورث... ما انبیا به ارث نمی گذاریم چیزی را و بدین ترتیب فدک را به حضرت زهرا سلام الله علیها برنگرداند.

محدثان و مفسران شیعه و گروهى از دانشمندان سنى مى نویسند وقتى آیه «وَ ءَاتِ ذَا الْقُرْبَى حَقَّهُو وَ الْمِسْکِینَ وَ ابْنَ السَّبِیل;(اسراء،26) و حق خویشاوند را به او بده و مستمند و در راه مانده را ]دستگیرى کن[.» نازل شد پیامبر دختر خود فاطمه را خواست و فدک را به وى واگذار کرد.

همه مفسران اعم از شیعه و سنى قبول دارند که این آیه، در حقّ نزدیکان و خویشاوندان پیامبر نازل گردیده و دختر وى روشن ترین مصداق «ذى القربى» است. در قرآن کریم، تنها آیه یاد شده و آیه 38 روم «وَ ءَاتِ ذَا الْقُرْبَى حَقَّهُو وَ الْمِسْکِینَ وَ ابْنَ السَّبِیل» راجع به فدک است.

توجه داشته باشید حدیثی که مورد استناد قرار گرفته تنها از ابوبکر شنیده شده

جعلی است  و آن ها برای این که فدک سرزمینی بزرگ بود و حکومت را تامین می کرد با توجیهی آن را ازدست اهل بیت مظلومانه درآورند.....